De samenwerking tussen het Oogziekenhuis Rotterdam en de Koninklijke Visio wordt verbeeld als een verbindend neuron, die als een minimalistische sculptuur op het dak ligt. De route door de brug vestigt de aandacht op de omgevende natuurlijke elementen op het dak en verder naar buiten. De houten portalen van de brug hebben naast een constructieve ook een beschermende functie, net als wimpers. De portalen veranderen geleidelijk van afstand en hoek langs de route in gevels en dak. Vanop straat ziet men de aansluiting van de EYECON brug aan de bestaande gebouwen en de twee uiteinden naar elkaar toe lopen. De daadwerkelijke verbinding vindt echter plaats in de hersenen van de beschouwer.